Evvel giden ahbaba selam olsun erenler

Bu aralar büyük acılarla sarsılma zamanlarımız. Önce İbrahim Keresteci ardından Hamit Can. Belediyeciler arasında çokça tanıdıklarım yoktur. İbrahim Keresteci'yi tanıdığımda yakınlık duyduğum nadir insanlardan biri oydu. Bağcılar'da Mehmet ağabeyin işlettiği Osmangazi Parkı'nda muhabbet fokurdatır, ümmetin dertlerini konuşurduk Keresteci'yle. Sonra bir gün Ankara'ya gideceğini öğrendik. Artık sendikacılık faaliyetleri yapacaktı. Önemli bir görevdi. Bem Bir Sen dediği anda aklıma rahmetli Akif İnan gelmişti. Üniversiteye hazırlık yıllarımda Ankara'da Muradiye dershanesini astığımda yanında soluğu aldığım Akif ağabey. Sendikanın genel merkezinde içtiğimiz o güzel çaylara eşlik eden sohbetleri bugün bile unutabilmiş değilim. Akif ağabeyle daha sonraları şiir gecelerinde, etkinliklerde karşılaşır olmuştuk. Rahatsızdı ve mücadelesine devam ediyordu. Sonra rahmeti rahmana kavuştu, aramızdan ayrıldı. İbrahim ağabey gençti, heyecanlıydı. Bizim bitmez tükenmek eleştirilerimizi sabırla dinler, hem bizi teskin eder, hem de gelecek için umut aşılardı. Ankara'ya Cumhurbaşkanlığı Büyük Kültür Ödülü toplantısına gittiğimde görüşmek nasip olmadı. Sonra İstanbul'da ayaküstülere sığdırdığımız hızlandırılmış sohbetler. Sürekli koşturmaca içindeydi, yetişmesi gereken o kadar çok yer vardı ki. Sonra öğrendik ki sendika çalışmaları için gittiğinde Çorum yakınlarında kaza geçirmiş, yoğun bakıma alınmıştı. Ve nihayet en sevdiğine kavuşmak için bu dünyayı geride bıraktı.

Hamit Can'la dostluğumuz gazeteci dayanışması gibi değildi. Onunla ağabey kardeş ilişkimizin oluştuğu yıllar eskilere gider. Belki de ortak dostluğumuz onun Üstad Sezai Karakoç'a olan sevgisiydi. Yeni Şafak'ta çalışıyordu. Bir ara Kültür Sanat sayfasını hazırladı Yeni Şafak'ta. Sonra en yakın dostu merhum Nusret Özcan'la birlikte görür olduk onu. Nusret ağabeyin sohbetlerine eşlik eden çaylara Can'ın değerlendirmeleri damga vururdu. Orhan Seyfi Güner'in ve Ensar Kılıç'ın isimlerini sevgiyle anacağım Cine5'te de yayınlanan Sezai Karakoç Belgeseli'nin gösteriminde karşılaştık Hamit Can'la en son. Takip ettiğim haberlerde oturmayı sevmediğim için elimde fotoğraf makinası görev başında olurdum. CRR'nin ara merdivenlerinde kurulduğumda bir dost eli omzuma değdi. Hamit Can neden yerde oturduğumu sordu, boş yerler vardı çünkü. Böyle iyi ağabey dedim ve senaryosuna katkıda bulunduğu belgeselle ilgili birkaç kelam, üstadla ilgili birkaç ayrıntı ve sonuna kadar kıpırtısız belgesel izleyiş. Üstadı en iyi anlayanlardan biriydi Hamit Can. Hiçbir zaman onu ve sohbetlerini, düşüncesini terk etmedi. Sohbetlerimizde İslam coğrafyasını gezinirken Üstadın eserleri rehberlik ediyordu bize. Yakın dönemde Debresiye Günleri adlı bir anı kitabı çıkardı. Mardin'in bir sınır kasabası olan Derbesiye'de geçen çocukluk günlerini şiirsel bir dille kaleme alan Hamit Can, Erguvan Yayınları'ndan çıkan Debresiye Günleri'ni dört kitaba ulaştırmayı düşünüyordu. Bir sabah kalktı ve kalbinin yol göstermesiyle dünyaya 'ben yokum' dedi. Allah rahmet eylesin.

İbrahim Keresteci dün Cuma namazının ardından Bağcılar'da, Hamit Can ikindi namazının ardından Çengelköy'de son yolculuklarına uğurlandı. Yeri doldurulamayacak iki dostu Hakka'a uğurladık, yakınlarına Allah'tan sabır diliyorum. En büyük tesellim ikisi için de 'hakkını helal eden' insanların çok olması. Dualarla gitmek ne güzel.

(Bu arada Tv5 Program Müdürü Abdurrahman Çapar da bir kalp krizi geçirdi. Kalbine stent takıldı ve şimdi sağlıklı, Elhamdülillah. Gerçi dinlenmek yerine işinin başına geçmesiyle ilgili kızgınlığım var ama olsun, iki kelam edebileceğim bir dostun yanı başımda olmasını bilmek bile beni gönendiriyor.)